Toen ik 6 jaar oud was woonde ik in Zuid-Afrika. Ik ging daar ook,  zoals velen van mijn leeftijd, gewoon normaal naar school. In die tijd ontving mijn moeder een brief waarin verteld werd dat een leerkracht en een baby overleden waren aan een besmettelijke ziekte genaamd: Meningitis.

Mede door deze brief werd een ieder erop geattendeerd extra goed op hun kinderen te letten.

Na een periode kwam ik thuis van school met koorts. In de eerste instantie dacht mijn moeder dat dit gewoon een normale koorts was, zij gaf mij paracetamol en wachtte tot de koorts afnam.

Tot haar verbazing was het de dag erna nog steeds even erg. Mijn moeder  herinnerde zich de brief die zij ontvangen had. Ik begon te hallucineren en verloor de kracht in mijn nek. Mijn ouders brachten mij toen gelijk naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen zei de dokter dat de symptomen die ik had waren te wijten aan meningitis. Om te weten wat voor soort meningitis het was moest ik een aantal testen ondergaan. Er werd een scan van mijn hoofd gemaakt en er werd beenmerg uit mijn ruggengraat gehaald om het te onderzoeken. Vanwege eerdere ervaringen bereidden de artsen mijn ouders al voor op het ergste. Ik zou alles vergeten, zou opnieuw moeten leren praten, lopen, enz. “

ÉÉN UITWEG. “Mijn ouders waren toen al voor een lange tijd bekend met het geloof en de UKGR Hulpcentrum. Ondanks de situatie hadden zij rust en vertrouwden er simpelweg op dat God hun niet alleen zou laten.

Terwijl ik in het ziekenhuis moest overnachten, brachten zij mijn situatie tot God en ondernamen ook acties van geloof. Toen de uitslag er was, zagen de artsen tot hun verbazing dat mijn brein niets mankeerde en dat mijn beenmerg gezond was.  Alle symptomen van meningitis waren verdwenen. Niemand kon verklaren hoe ik gezond werd. Mijn ouders wel, het was het geloof. Ik werd naar huis gestuurd, maar moest wel één week rusten, omdat er nog gevaar was vanwege het beenmergonderzoek. Er bestond nog een kans dat ik verlamd kon raken als het niet goed heelde.

Door het geloof heb ik niet opnieuw hoeven leren lopen en praten. Ik ben gezond en nog steeds in het geloof! Het geloof dat ik meekreeg van mijn ouders. Ik hoop dat mijn ervaring veel mensen zal bereiken!”

Samuel Cruz