Van kleins af was ik heel onzeker en zwak. Ik droeg altijd een masker. Voor de mensen leek ik een blij persoon, maar van binnen was ik altijd verdrietig. Wanneer ik alleen was, moest ik vaak huilen en ik kon maar niet plaatsen waar dit vandaan kwam. Ik durfde de mensen nooit in hun ogen aan te kijken vanwege de onzekerheid die ik had.
Op school waren er altijd leraren die niet in mij geloofden omdat ik vaak te stil was. Zij wisten niet wat er in mij om ging. Ik kwam telkens over als een zwak persoon waar je zo overheen kon lopen. Ondanks dat mijn schoolresultaten goed waren werd er toch tegen mij gezegd dat ik het niveau dat ik haalde, niet aan zou kunnen.
Op een gegeven moment begon ik steeds meer toe te geven aan wat de anderen over mij te zeggen hadden. En daar begonnen mijn blokkades. Ik werd nog breekbaarder, de mensen om mij heen konden door mij heen kijken en begonnen mij ook te vragen of ik wel gelukkig was. Ik kon niks meer binnenhouden en raakte in een depressie zonder te weten waarom. Het liefst wilde ik zo onzichtbaar mogelijk blijven voor de mensen.
Mijn beste vriendin ging al lang naar het UKGR Centrum. Toen de problemen mij teveel werden besloot ik alles wat er in mij verborgen was eruit te gooien. Ik vertelde alles aan mijn vriendin. Vanaf dat moment nam ze mij mee naar het UKGR Centrum.
De eerste keer dat ik hier was dacht ik bij mezelf “wat doe ik hier?”. Maar toch bleef ik komen en op een moment hoorde ik tijdens de prediking iets dat over innerlijke problemen ging, er werden adviezen gegeven en ik begon die in praktijk te zetten. Ook begon ik de gebedsketting te volgen en nam ik deel aan voorstellen van geloof.
Vandaag de dag ben ik een persoon die in zichzelf gelooft. De kracht die ik nooit had, heb ik nu. Als er problemen zijn raak ik niet meer ontmoedigd, maar zoek ik juist naar de oplossing van het probleem. Ik ben gelukkig en draag geen masker meer. Vandaag ben ik vrij van al mijn complexen!

Denise Klerx