Goedemorgen Bisschop!
Mijn geestelijke herstel begon precies zes maanden geleden, toen mijn echtgenoot besloot om naar een andere kerk te gaan, omdat hij werd geroepen om daar een pastor te worden.
Hij nodigde mij uit om met hem mee te gaan, omdat hij zijn familie niet wilde verlaten (mijn dochter en ik). Maar iedere keer dat hij dit onderwerp noemde zei ik altijd dat ik niet zou gaan, omdat ik mijn geloof had en mijn roeping niet zou verlaten, ik ben namelijk een helpster.
Hij heeft het iedere dag herhaaldelijk geprobeerd. Hij belde mij dan om te zeggen dat hij weg zou gaan, ook al zou ik niet gaan. Ik zei altijd dat ik niet zou gaan en hij kon gaan als hij wilde, maar ik zou niet met hem mee gaan.
Totdat hij op een dag een afscheidsbrief achterliet voor mijn dochter en mij. Ik was aan het werk en mijn dochter was thuis, zij sliep. Toen ik thuis kwam las ik de brief. In tranen ging ik op mijn knieën en ik stelde vast dat dit de laatste keer zou zijn dat ik zou huilen. In de brief schreef hij dat hij deze beslissing niet wilde nemen, maar dat hij geen ander alternatief zag, aangezien ik had besloten om niet met hem mee te gaan. Hij verhuisde naar een andere staat en liet ons gezin achter.
Vanaf dat moment begon mijn geestelijke herstel. Ik begon God nog meer te dienen. Ik maakte een gelofte dat ik nog meer gebruikt wilde worden door GOD, omdat ik het goede deel heb gekozen, ik koos ervoor om in mijn GELOOF te blijven.
Ik beëindigde een 18-jarig huwelijk met een man die altijd een goede echtgenoot is geweest en ons geweldige familie momenten heeft bezorgd, zodat ik mijn GELOOF niet zou verloochenen.
Weet u wat Bisschop, in het begin, gedurende de hele tijd die ik in de woestijn doorbracht vanwege de afwezigheid van mijn man, werd ik ondersteund in de schoot van God en dat is nog steeds zo.
De Here Jezus verliet mij nooit, noch liet Hij toe dat mijn dochter en ik iets tekort kwamen (zowel geestelijk als fysiek).
Weet u wat het betekent om afhankelijk te zijn van God? Ik weet dat u weet waar ik over schrijf… dat is precies wat er gebeurde. Ik vroeg mijn familie niet om financiële hulp, noch zocht ik enige vorm van hulp bij anderen.
Ik besloot AFHANKELIJK TE ZIJN VAN GOD. En dit was de beste beslissing. Ik ontving iets onverklaarbaar!
Kort voordat ik naar de Tempel ging op 30 juli, belde mijn echtgenoot mij en vroeg mij of ik nog steeds van hem hield. Ik zei ja. En hij vroeg mij waarom ik me niet bij hem aan kwam sluiten, aangezien hij ook nog heel veel van mij hield. Ik antwoordde simpelweg met: “Ik houd jou, maar ik houd eerst van mijzelf en vóór mij of jou, houd ik van JEZUS, mijn GELOOF. Ik weet niet hoe dit uit te leggen, het is onverklaarbaar waarom ik besloot om niet met je mee te gaan.”
Hij was onwillig en zei: “Waarom kun je het niet uitleggen, voor alles is er een reden?” Maar ik liet die vraag onbeantwoord, zodat hij er zelf goed over na kon denken. Hij diende ooit dezelfde God die ik dien. ooit stond hij aan mijn zijde als een helper, maar hij bleef niet standvastig. Ik kan niet uitleggen waarom ik niet met de man waar ik van houd ben meegegaan en in plaats daarvan in mijn GELOOF bleef.
Maar op 30 juli, toen ik in de Tempel van Salomo arriveerde, rolden er, zelfs voordat ik naar binnen ging, tranen over mijn gezicht en ik hoorde GOD: “Marcia, treedt binnen in de VREUGDE van jouw HEER.”
Ik voelde mij zo vereerd om in zo een heilige plaats te zijn, zo apart, zo verlicht, een plaats waar alleen de uitverkorenen en zij die standvastig blijven mogen komen.
Ik zag de grootheid van mijn GOD, en net zoals de Tempel van Salomo werd herbouwd, gebeurt hetzelfde in mijn leven. God heeft voor mijn dochter en mij gezorgd tot in het kleinste detail. Ja, tot in de details, omdat onze GOD gedetailleerd is en zelfs wanneer wij ergens niet om vragen, weet Hij al wat wij nodig hebben.
Het buitengewone gebeurde in mijn leven op 30 juli. Vandaag weet ik precies waarom ik in mijn GELOOF bleef. Ik ben door God gekozen en Hij heeft een plan voor mijn leven.
Zoals de TEMPEL VAN SALOMO voor de Behoudenis is, zal mijn leven ook redding brengen aan hen die verloren zijn. Vandaag wil ik mijn GOD meer dienen, mijn wil verloochenen en het nodige opgeven om bij mijn GOD te blijven.
Wat ik ontving op de 30e zou mijn man mij nooit kunnen geven. Niemand kan het mij ooit geven, alleen mijn GOD.
En ik weet dat wat mij te wachten staat veel GROTER is dan wat ik kan zien: wat mij te wachten staat is de kroon des levens, de Behoudenis.
Moge de Here Jezus u en uw vrouw blijven zegenen, want dit Werk zal niet eindigen tot de terugkomst van onze HEER!
Marcia