Stenen van het Altaar

Hallo, Bisschop!

De afgelopen dagen was ik in het heiligdom van de Tempel van Salomo, wachtende tot de dienst zou beginnen, en ik mediteerde over wat ik daar zag. Vooral over de twaalf gekleurde stenen op het Altaar van de Tempel. Het enige dat ik wist, was dat ze de twaalf stenen op de borstplaat van de hogepriester voorstelden en ook de twaalf stammen van Israël.

Maar waarom staan ​​ze nu daar op het Altaar van de Tempel? Waarom op die plaats? Het kan niet per toeval zijn of slechts ter decoratie. Ik wist dat er een diepere betekenis was, dus ik vroeg het aan God. Ik las vervolgens de Bijbelse tekst die spreekt over het borstschild en ik begon te mediteren over wat ik las.

Ik besefte toen dat de keuze voor dit symbool, daar in de Tempel van Salomo, door God zelf was gemaakt. Ik weet niet of de mensen die deze details hebben ontworpen zich hiervan bewust waren, maar ik zag Gods zorg in het doorgeven van Zijn wil voor ons, in elk detail.

Zoals we al weten, verwijzen de stenen van het Altaar naar de stenen die op het borstschild van de priester zaten, waarvan de confectie door God aan Mozes werd gegeven. Volgens God zou elke steen een stam van Israël vertegenwoordigen, dus vertegenwoordigden de twaalf stenen de totaliteit van Zijn volk. Maar om te begrijpen wat dit vandaag de dag voor ons betekent, moeten we begrijpen waarom ze op het borstschild van de priester zaten. God legt uit:

“Zo zal Aäron de namen van de zonen van Israël op de borsttas van de beslissing, op zijn hart dragen, als hij in het heiligdom binnenkomt, tot een voortdurende gedachtenis voor het aangezicht van de HEERE.” (Exodus 28:29)

Vervolgens droeg de priester die stenen op zijn hart bij het betreden van het heiligdom en door die stenen trad het volk ook symbolisch in de aanwezigheid van God. Het eerste wat ik besefte, was dat Hij zo dicht bij Zijn volk wilde zijn dat Hij een manier vond om hen in het Heilige der Heiligen te krijgen, zelfs in een tijd dat alleen de Hogepriester toegang had.

Vandaag zijn wij door het geloof het volk van God. Dus wij zijn die stenen. De twaalf stenen, die de totaliteit van de kinderen van God vertegenwoordigen.  Wanneer we ons leven aan Hem overgeven, worden we een deel van Hem, vertegenwoordigd door het Altaar. Daarom zijn de stenen die vroeger aan het borstschild van de priester zaten, nu geplaatst op het Altaar. In tegenstelling tot vroeger, kan de mens nu vrij voor God staan. Vandaag de dag, standvastig op het Altaar, zijn we één met Hem, zoals de Here Jezus zei in het gebed dat Hij voor ons uitsprak:

“En Ik bid niet alleen voor dezen, maar ook voor hen die door hun woord in Mij zullen geloven, opdat zij allen één zullen zijn, zoals U, Vader, in Mij, en Ik in U, dat ook zij in Ons één zullen zijn, opdat de wereld zal geloven dat U Mij gezonden hebt.” (Johannes 17:20-21)

Om deze reden bevinden de stenen zich niet in de vloer van het Altaar, maar vóór het Altaar, verlicht, op een voor iedereen zichtbare plaats. Omdat het eerste contactpunt met God voor vele mensen daarbuiten, de levens zijn van degenen die bij het Altaar zijn, zij die één zijn met het Altaar. En de reden om gezien te worden, de reden van de verlichting van de stenen van het Altaar, dat zijn wij. Dit werd ook beschreven door de Here Jezus:

“Laat uw licht zo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede werken zien en uw Vader, Die in de hemelen is, verheerlijken.” (Mattheüs 5:16)

Dit is onze functie, zoals de edelstenen die voor het Altaar zijn geplaatst. Omdat we in God zijn, zijn we van binnenuit verlicht door het Licht dat van Hem komt (de Heilige Geest), we schijnen voor de mensen door onze goede werken. We zijn Zijn representanten in deze wereld.

Dus… hoe zou het leven moeten zijn voor iemand die geroepen is om een ​​kostbare steen te zijn op het Altaar, in het hart van God, zichtbaar voor de wereld? Een leven van totaal vertrouwen en heiligheid voor de Here. Een leven gewijd aan het doen van Zijn wil, niet de onze. We behoren immers niet meer aan onszelf, maar aan het Altaar.

Moge God u en mevrouw Ester meer en meer zegenen!

Met dank aan: Vanessa Lampert